فرستاده ای از برزیل برای حفظ عفت بانوی پیر!
 |
«تیم ویکِری» روزنامه‌نگار بریتانیایی و کارشناس فوتبال آمریکای جنوبی در سال 2015 در نوشته‌ای کوتاه در مورد دنیلو نوشت: «از کارلوس آلبرتو پری‌یرا تا کافو؛ برزیل همواره معدنی از دفاع‌راست‌هایی بوده که تماشایی‌ترین بازی‌ها را در میان سایر هم‌پستی‌های‌شان در سرتاسر دنیا به نمایش گذاشته‌اند اما دنیلو (که آن زمان در پورتو در این پست به بازی گرفته می‌شد) کیفیتی متمایز و فوق‌العاده از خود ارائه می‌کند؛ عنصری غافلگیر‌کننده که همزمان می‌تواند به حمله اضافه شود و در عین‌حال تغییری در کیفیت مهارت‌ها و وظایف دفاعی‌اش نیز ایجاد نشود. »
حتی «تیم ویکِری» نیز در آن سال‌ها حدس نمی‌زد که بازیکن مورد علاقه‌اش زیر نظر آندره‌ا پیرلو با تغییر پستیِ ریز در سیستم 2‐5‐3 نه‌تنها متحول که به بلوغی در دوران بازی‌اش دست یابد که حتی برای موافقین و طرفدارانش نیز دور از انتظار باشد. دگردیسی‌ای که در سال 2019 توسط «جووانی آرامینی» همکارِ نادیده‌اش در روزنامه «Tutto Sport» کشف و این‌گونه تحلیل شد: «با منعطف‌ترین ذهنیت در تفکرات تاکتیکی، موقعیت‌یابی خیره‌کننده و پیروزی در جدال‌های دو نفره، دنیلو به قله تکامل خود رسیده و تبدیل به مدافعی «کامل» شده است.»
در سال 2012 اگر او را آلترناتیو و نسخه‌ای نزدیک به هموطنش «دنی آلوز» معرفی می‌کردند امروز و در سال 2023 او را «دنیلو» می‌نامند و هویت و چیستی‌اش را به کمک ارزش‌های افزوده‌ای که در زمین از خود به نمایش گذاشته تعریف می‌کنند.
مدافع خستگی‌ناپذیر یووه با رفت و آمدهای مبارزانه‌اش به جلو و عقب کاملاً تداعی‌کننده ستاره‌ی نام‌آشنای دانشکده‌ی خط دفاعی یووه «جورجو کیه‌لینی« است. راهی که او علی‌رغم تمام بی‌مهری‌ها و ناامیدیهایی که در سال نخست حضورش به او مبذول داشتند بهتر از دلیخت، سربلندتر از دمیرال و امیدوارانه‌تر از روگانی پشت سر گذراند.
دنیلو شاگرد نمونه مدرسه‌ی تنبل‌های یوونتوس در فصل گذشته بود. یک الماسِ گرانبها در قلب خط دفاعی بیانکونری. گاهی با خود می‌اندیشم اگر دنیلو را در جمع خود نداشتیم آیا شاهد یک فروپاشی دور از انتظار و ترسناک نبودیم؟ او فرستاده‌ای از برزیل برای حفظ عفت و آبروی خط دفاعی تیمی بود که روزی به قدرقدرتی‌اش در این پست مفتخر بود.
ماه‌های سخت و پیچیده‌ای بر یوونتوس گذشت؛ او اما همیشه حاضر و مفید بود. در طوفان‌ها او اگرچه فرشته نجات نبود اما ناخدایی با خدا و مومن به باورها و ارزش‌های سیاه و سپیدها بود. همیت و کاریزمای او چاره‌ای جز اعطای بازوبند کاپیتانی به او باقی نگذاشت و تماشای جنگندگیِ گلادیاتوروار او در زمین برای ثانیه‌ای هم که شده بانوی‌پیر اسیر در شوره‌زار بی‌سرانجامی را از یادمان می‌برد.
ستاره‌ی یووه در فصل گذشته چهارمین فصل حضورش در جمع بیانکونری را با سربلندی هرچه تمام پشت سر گذاشت. انجام 54 بازی در یک فصل و در قالب تمام دیدارهای یوونتوس و به ثمر رساندن 3 گل آنهم با کمترین درصد تزلزل و افت و مصدومیت، آماری خیره‌کننده برای این برزیلیِ در شرف 32 سالگی است.
امروز دیگر نمی‌توان تردید و جدلی درباره «دنیلو» به عنوان یکی از ستون‌های فعلی یوونتوس داشت. او یکی از نخستین نفراتی‌ست که برای بازگشت دوباره تیم به جایگاه اصلی‌اش می‌توان به او امید بست. دنیلو دست‌کم تا حوالی 34 سالگی در کنار یوونتوس خواهد بود. تجربه و توانمندی او در دو فصلِ پیش‌رو قطعاً به کمک یوونتوس خواهد آمد.
